Kişi nereye giderse gitsin içinde bir tutam memleket taşır!

0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

Kişi nereye giderse gitsin içinde bir tutam memleket taşır. Yüreğinin en gizli köşelerinden memleketinden bir parça yer alır. Antakya da öyle işte… Giden özler, kalan bekler… Bu sıralar Antakya da kalanlar gidenleri değil de memleketi bekliyor. Memleket beklenir mi? Evet beklenir. Yoğun bakımda bir hastanın ayağa kalkmasını bekler gibi beklenir. Enkazın başında yıkıntılar arasında sevdiklerini beklediği gibi beklenir memleket. Bir ayağa kalksan der insan içinden Antakya’ya bakınca. Yeniden sokaklarında amaçsızca gezsek, hiçbir işimiz olmamasına rağmen çocuğunu bekleyen babalar gibi sadece orada görünmek için amaçsızca yürüsek. Saray caddesinde yeniden yankılansa sokak sanatçılarının hasret türküleri. Ne yemek yesek diye düşünürken her zaman Antakya dönerinde karar kılsak. Asi nehrinden geçerken ne zaman bu nehir ışıklandırılıp güzelleştirilecek diye iç geçirsek. Özleyen insanın çenesi düşer, her şeyi özledik iste sana dair. Ama bu şehirde kalanlar artık bunlar dışında başka şeyler de özlüyor. Unutulmamak istiyorlar. Yorgun, yaralı, eksik de olsa şehirlerinin yaşanabilir olmasını istiyorlar. Gitmemek, gezdiği sokakların viran oluşuna dayanamıyorlar. Hatay hatırlanmak istiyor, tekrar ayağa kalkmak istiyor. Yedi kere yıkıldığına değil, sekizinci defa yeniden kurulacağına omuz vermek istiyoruz. Bize fırsat, bu şehre de omuz verin. Hataylı başka yerde yapamaz. Biz uzun soluklu misafir alırız ama uzun soluklu misafir olamayız. Biz Hatay’dan başka yerde yaşayamayız.